Vuile Mong & Z'n Vieze Gasten Het Apekot Lyrics

Hebt ge dat ook nog altijd ?
Als ge 's morgens wakker wordt en ge kijkt in de spiegel...bweuh..'t leven...
ge zijt nog maar op de wereld en 't begint al, uw pa werkt, uw ma werkt en gij,
gij vliegt in de kindercrèche... en de crèche...

DE CRECHE DAT IS EEN APEKOT, PARLEZ VOUS
ELK ZIJN BED EN ELK ZIJN POT, PARLEZ VOUS
ZE STROOIEN ER POEDER OP UW VEL
GE MOET ER SLAPEN OP BEVEL, INKE PINKE PARLEZ VOUS

vergeet het dames en heren, vergeet het !
Uw pa werkt niet, uw pa stempelt en uw ma schuurt de trappen van het gemeentehuis
in het kader van een pwa kontrakt en gij, gij vliegt helemaal niet naar de kindercrèche,
ze zouden wel willen, maar er is geen plaats, ge staat op de wachtlijst en ge
moogt al blij zijn als ge binnengeraakt voor uw twaalfde .
Rustig blijven, niet zenuwachtig worden, voor ge 't weet zijt ge al op weg naar school,
uw boekentaske onder uw arm, fier als een gieter en ge denkt :
' Nu gaat het leven beginnen, de vogeltjes, de bloemetjes ' ...maar de school ?

DE SCHOOL DAT IS EEN APEKOT, PARLEZ VOUS
DE APEN ZITTEN TWEE AAN TWEE, PARLEZ VOUS
DE GROOTSTEN AAP DIE ZIT VAN VOOR
EN DOET DE ZOTSTE KUREN VOOR, INKE PINKE PARLEZ VOUS

Vergeet het, dames en heren, vergeet het, 't aantal apen per klas is ondertussen verdubbeld.
Ze zitten niet meer twee aan twee maar vier aan vier, en de aap van voor is allang
niet meer de grootste. De grootsten aap staat nu te dealen aan de schoolpoort en
de helft van de week zitten zo stoned als een monkey. s___ !
Probeer zo maar om uw eindtermen van buiten te leren.
f___ you, ge zoudt er uw vlaamse identiteit nog bij verliezen .
Niet panikeren, het leven gaat zo snel en voor ge 't weet zijt ge 18 jaar geworden.
Gedaan met naar school te gaan. Ge staat op, ge kijkt in de spiegel en uw hartje zingt boem boem boem,
eindelijk gaan we leven, de vogeltjes, de bloemetjes...
Ge stormt de trap af naar beneden en uw moeder staat klaar met de koffie.
"Jongen", zegt ze, " Hij ligt er, hé, in de brievenbus, uw oproepingsbevel, naar 't leger..."
en 't leger...

'T LEGER IS EEN APEKOT, PARLES VOUS
ZE SCHIETEN DAAR MEKAAR KAPOT, PARLEZ VOUS
DE GENERAAL DAT IS EEN HOND
DE VIJAND ZIET ALLEEN ZIJN KONT, INKE PINKE PARLEZ VOUS

Vergeet het, dames en heren, vergeet het, gij moet gij helemaal niet naar het leger.
Net op 't moment dat ge wilt dienstweigeren schaffen ze de dienstplicht af.
Van de ene dag op de andere zit alternatief Vlaanderen zonder goedkoop personeel !
Hoe lang duurde dat, 't leger ?
Eén jaar ! Eén jaar op een gans mensenleven, daar kunt ge toch niet blijven bij stilstaan.
Dat is zo voorbij en ge zijt al op weg naar huis, uw gerief over uw schouder,
cafeetje links, cafeetje rechts, cafeetje averechts..
Ge komt thuis en uw moeder staat in haar deurgatje en ze zegt :
" Mijn Jean-Pierre, zo'n man geworden, op één jaar tijd !"
Vergeet, dames en heren, vergeet het, hoe denkt ge dat al die arm dutskens nog ooit man zullen worden ?
Op de duur moet zelfs de kwaliteit van het vlaamse zaad er aan geloven .
's Avonds, heel de familie zit naar tv te kijken. De programma's zijn allang voorbij,
maar ze kijken nog een beetje naar 't testbeeld,
Vergeet het, welk testbeeld ? Waar vindt ge nu nog een testbeeld.
Als ge denkt dat alle programma's gedaan zijn begint het nieuws weer opnieuw.
38 kanalen op de kabel, maar geen testbeeld !
en vader zegt : " Jongen, nu we weer samen zijn, laat ons over het leven klappen."
En gij direkt : " Ja pa, 't leven, de vogeltjes, de bloemetjes.."
" Jongen, ge zijt toch niet op uw hoofd gevallen in 't leger, ze hebben u toch niet gefolterd ?
Want dat gebeurde hé, dat mensen een beetje gefolterd werden in 't leger.
Nu nog trouwens, maar nu is dat zo erg niet meer want nu hebben ze daar vrijwillig voor gekozen.
" Kijk naar uw moeder, dat mens heeft gewerkt, voor u, en ik, Jean-Pierre,
uw vader, ik heb gewerkt, voor u ! 't Is uw beurt, gaan werken, naar 't fabriek."
Vergeet het, dames en heren, welk fabriek, ge moogt al blij zijn als ge voor uw vijfendertigste
een jongerenkontrakt krijgt. Na uw vijfendertigste kunt ge 't helemaal vergeten,
ge zijt oud en daarbij, ge hebt geen ervaring !
Vijf en twintig jaar geleden, ja, dan geraakte nog wel een fabriek binnen.
En 't fabriek ...

'T FABRIEK DAT IS EEN APEKOT, PARLEZ VOUS
ZE WERKEN ZICH D'ER STAPELZOT, PARLEZ VOUS
DE GROTE BAAS DIE KRIJGT ZIJN PREE
AL AAN DE MIDDELLANDSE ZEE, INKE PINKE PARLEZ VOUS

Vergeet het, de Middellandse zee, dat gelooft ge toch zelf niet meer ?
Ge denkt toch niet dat de grote baas in de stank van de toeristen gaat zitten,
die zit nu veel verder, op dekaaimaneilanden.
't Is 't moment om te panikeren, 't is 't moment om zenuwachtig te worden.
Veertig jaar, veertig van de mooiste jaren van uw leven hebt ge u kapot gewerkt
aan dat stom machien in die stomme fabriek.
Vergeet het, dames en heren, vergeet het, wie zit er nu nog veertig jaar in de zelfde fabriek ?
Daar durven ze in vilvoorde en clabecq zelfs niet meer van dromen .
Maar, Dames en Heren, na veertig jaar komt de grote direkteur af, recht naar uw machien.
" Zijt gij Jean-Pierre ?"
" Ja, meneer de direkteur." En ge zijt al kontent, ge voelt u gewaardeerd.
Stel u voor, na veertig jaar komt de grote direkteur persoonlijk met u spreken.
" Hebt gij veertig jaar in mijn fabriek gewerkt ?"
" Ja meneer de direkteur."
" 't Is niet te geloven", zegt hij, ge moet het hem zelf h___n zeggen.
" Jean-pierre, jongen, we gaan dat vieren !"
Dames en heren, een feest dat dat was !!! Een feest !
Links, heel het personeel.
Vergeet het, dames en heren, vergeet het. Vandaag staan de meeste in 't midden, kwestie van niet op te vallen.

En rechts, rechts : de grote direkteur, de kleine direkteur, tiepen van het amerikaans kapitaal,
27 man, tiepen van het belgisch kapitaal, evenveel, en veel dezelfde. vandaag staan daar de grote curator,
de kleine curator Tiepen van de internationale maffia, een stuk of twintig,
tiepen van de belgische maffia, evenveel en nog altijd dezelfde.
En allemaal met een GSM, een zakcomputerke en een atomaschriftje in de hand
Syndikaten, vakbonden, delegees dat daar stonden. Van de katholieken, niet te tellen,
van de socialisten, niet te tellen, allee, die van de liberalen waren wel te tellen, maar ze stonden er toch !
En ze staan er nog !
En aan de ingang stonden ze met pamfletten, van de maoïsten, van de trotskisten,
van de anarchisten, van de kommunisten, van de vrije socialisten, van de verplichte socialisten...
pamfletten !!!

Vergeet het, de maoïsten staan er nog, maar die zijn dan ook alleen maar in china verdwenen.
Veel studenten staan er ook, met pamfletjes van een fastfoodketen, van de nacht
van de biervaten en van technofuiven in een leegtaande fabriekshal.
En dan zegt de grote direkteur : " Jean-Pierre, kom hier !"'
En gij naar voor. Uw hartje zingt boem boem boem, zo rap niet meer als vroeger, maar hij zingt het nog.
Ze hangen een medaille op uw lijf, zo'n spel, ANCIENNITEIT staat er op, en op
de achterkant, in kleine lettertjes, jarenlange vlijt.
En ge zijt kontent, ge voelt u gewaardeerd en drie dagen later, ge staat weer aan
uw machien en de grote direkteur is daar al weer :
" Wel, Jean-Pierre, wat vond ge ervan ?"
" Oh, meneer de direkteur, dat was veel te veel, ik heb dat niet verdiend."
" Oh jongen " zegt hij, " We spreken daar al niet meer over.
Nee, Jean-pierre, ik heb nu een ander probleem.
Ziet ge, Jean-Pierre, van mij moogt ge hier blijven, maar uw eigen jongere
collega's, zeggen ze, meneer de direkteur, Jean-pierre die mens wordt oud,
en hij kan niet meer mee, en elke week zijn wij ons premies kwijt. Ziet ge, Jean-Pierre,
van mij moogt ge blijven, maar uw eigen jongere collega's, zeggen ze ,
meneer de direkteur zeggen ze, zoveel jonge mensen aan de dop, en z o'n ouwe gelijk jean-Pierre,
dat blijft hier maar werken. Wat denkt ge Jean-Pierre ?
Zoudt ge niet stilaan met pensioen gaan, nog een beetje van uw leven genieten ? "
En 's avonds, ge rijdt naar huis met uw velo, en ge denkt :
" meneer de direkteur heeft gelijk, ik moet nog een beetje van 't leven genieten "
... en terwijl ge er aan denkt ziet ge een vogeltje passeren, eentje maar,
maar ge ziet het passeren, en een beetje verder staat er een bloemetje tussen de straatstenen,
zwart van 't roet van de auto's en de autobussen, maar ge ziet het staan en ge denkt :
" De vogeltjes en de bloemetjes, leven, LEVEN ..."
Wel, mensen, vergeet het maar. Voor ge 't weet, waar zit ge, denkt ge ?
Bij d' ouw' peekes.
En waar zitten de ouw' peekes ?

D' OUW PEEKES ZITTEN IN 'T APEKOT, PARLEZ VOUS
WEER ELK ZIJN BED EN ELK ZIJN POT, PARLEZ VOUS
DE NONNEKES STOPPEN U IN BAD
DAT DOET ZO'N DEUGD VOOR UW PROSTAAT, INKE PINKE PARLEZ VOUS.

Vergeet het, dames en heren, vergeet het, ge geraakt gij zomaar niet binnen bij d' ouw' peekes.
Ge staat gij weer op de wachtlijst.
En als ge binnengeraakt, welke nonnekes stoppen u dan in bad ?
Waar vindt ge nog nonnekes ? Ge wordt computergestuurd het bad ingetakeld.
En 't enigste, dames en heren, het enigste dat helemaal niet veranderd is :
Elke dag zegt uw hartje een beetje trager, boem boem boem
en op een goeie keer, voor de allerlaatste keer, nog één keer
BOEM.