สิงห์เหนือ เสือใต้ Bye Lyrics

เฮ้เธอ ก่อนโบกมือลา ขอร้องเธอทบทวนบางอย่างที่เราสัญญา
ว่าจะไม่ลืมแม้วันข้างหน้าทุกสิ่งทุกอย่าง อาจเปลี่ยนไป
สัญญานะจะไม่ลืมเลือนว่าเพื่อนคนนี้คือใคร
และขอให้จำขึ้นใจว่าไม่มีใครใดอื่น
จริงใจกับเธออย่างนี้ เท่ากับเพื่อนเก่าเพื่อนซี้ในเมื่อวานซืน
และคนที่หยัดยืนเคียงข้างเป็นเพื่อนไม่เป็นอื่น
และจะเป็นอย่างงี้เสมอไม่ว่าในพรุ่งนี้หรือวันมะรืน

และฉันไม่คืนคำหรอกเพื่อนรักไม่ต้องเขิน
ไม่เคยจะพูดออกไป ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่เขิน
และฉันก็กลั๊วกลัวเธอจะไปคิดว่าผิวเผิน
เวลาจะไม่มีอยู่แล้ว แต่ความรู้สึกยังมากเกิน
จะพูดไปเพลิ๊นเพลิน ว่าทางเดินมันจบตรงนี้หละ
ประตูบานเก่าปิดลง ประตูบานใหม่ก็เปิดขึ้นแล้วล่ะ
เมื่อเธอต้องไปลำพัง ก็จงดูแลตัวเองดีๆนะ
และเจอกันใหม่อีกครั้งเมื่อเป็นผู้ใหญ่ ฉันมั่นใจ..
ว่าเธอจะแข็งแรง กว่าเมื่อก่อน
จะมีวันที่ดี อย่างที่เคยฝันเอาไว้เมื่อก่อน

* ฉันมีเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ใครต้องอิจฉา
ฉันมีเวลาดีๆ กับเพื่อนดีๆตลอดมา
แต่ว่าคนอื่นๆจะเป็นยังไง
เธอยังมีความหมาย บอกไว้ก่อนนะ..
คือความทรงจำงดงาม ที่ไม่มีเลือนลาง

และเข็มนาฬิกาที่มันเคลื่อน
ก็พาเรามาจนถึงวันที่ตัวฉันเองก็อยากเลื่อน
ถึงเวลาที่คำว่าเพื่อน ต้องตามหาสิ่งที่ตัวเชื่อ
หยิบปากกามาเซนท์เสื้อว่าในทุกเมื่อที่น้ำตาทำแก้มของเธอเปื้อน
มันจะเป็นเรื่องธรรมดา เศร้าไม่เคยมาแตะ ทีมีก็แค่พระศาสดา
เมื่อเรายังเป็นแค่คนที่ออกเดินค้นในสิ่งที่ตามหา
ขวากหนามและอุปสรรคจึงกลายเป็นสิ่งที่ตามมา
การจากลาเป็นตัวแทนของการเริ่มต้น..สิ่งใหม่ๆ
โลกนี้มันกว้างใหญ่ เกินกว่าที่เราจะแขวนเอาไว้บนไหล่
ข้างนอกมีความฝันใฝ่ ยืนรอยให้เธอไปขว้าไขว่
และฉันพบว่ามันมีเยอะ กว่าที่เราสองจะนับได้ถ้วนว่ามีเท่าไหร่
เมื่อกบ 2 ตัว แยกกันออกจากกะลา
ฉันเลยเก็บมิตรภาพเจือจางกับหมึกปากกา
เขียนข้อความถึงตรงนี้ ว่าไกลห่างนับหมื่นลี้
แต่ ซอโซ่ กอดคอไม้โท และสระอี ยังเหมือนเดิม
เธอจงจำไว้เพื่อนซี้ แม้จะยังมีผลสมการที่เราโบยมือบ๊ายบาย
ให้ความเป็นเพื่อนเป็นสัมปทานกับสิ่งดีๆ และร้ายๆ
เขียนคำลาตั้งยืดตั้งยาว แค่อยากบอกเธอตอนท้ายๆ

ฟ้าที่ถูกเมฆดำมากั้นบัง
ไม่ได้แปลว่าข้าวหลังเมฆจะปราศจากซึ่งแสงจันทร์
มันก็คงจะเหมือนดังที่ใครซักคนเค้ากล่าว ..
ว่าเพื่อนแท้มันหายาก เพราะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า
เราล่องเรือลงลำเดียวกัน มาทั่วทั่งอ่าว
แต่แล้วจะมีใครรู้ว่าอ่าวที่ว่ามันอาจจะกว้างแค่กาละมัง
พรุ่งนี้ยังมีอาทิตย์อันร้อนผ่าว
และมันคงจะถึงคราวที่ฉันและเธอต้องหันหางเสือเรือกลับเข้าฝั่ง
เพราะฝนทั่งให้เป็นเข็มง่ายกว่า หางมในทะเล
เก็บภาพของข้าวมื้อนั้นที่เราแบ่งกันในจานแปล
เก็บเนื้อร้องเดิมๆท่อนนั้นที่เรากอดคอกันร้องเพลง
เหลือเพลงนี้เป็นเพลงสุดท้ายที่ฉันจะปล่อยให้บรรเลง
แทนน้ำตาล่วงผลอย จากดวงตาจ๋อยๆ
เก็บสีหน้าหงอยๆ ก่อนโบยมือลาหยอยๆ

ในวันพรุ่งนี้ ที่นี่ก็คงจะเปลี่ยนไป
ผู้คนมากมายเข้ามาแทนเธอกับฉัน
บนกระดาน ข้อความเดิมๆที่ฝากเตือนทิ้งไว้
มันคงสลายกลายเป็นแค่ฝุ่นฝง บนความว่างเปล่า
บนทางเดินเก่าๆ บนโต๊ะเก้าอี้เก่าๆ
ไม่ว่าจะมีใครมาตรงนี้....................
ก็เรื่องราวที่เราได้ทิ้งไว้ ไม่ลบเลือนไปง่ายดาย
แต่ทีเธอยังมีข้อความให้รับรู้ และเมื่อคิดถึงยังมองดูรูปถ่าย
ภาพที่ยังจำกันในเมื่อเจอกันอีกครั้ง
.........................