SFAKIANAKIS Genethlia Lyrics

Στα μονοπάτια του καημού,
στη γέφυρα του στεναγμού μ' έκανε η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά είδαν τα μάτια μου
Με κουδουνίστρες πλαστικές όμορφες
και χρωματιστές με νανουρίσανε
Και τα ματάκια τα μικρά, είδαν του κόσμου τ' αγαθά
Και συμφωνήσανε
Ήταν το γάλα μου πικρό και το νεράκι μου γλυφό
Που με μεγάλωνε κι απέναντι στην κούνια μου
Η μοίρα η κακούργα μου και με καμάρωνε
Ήταν το κλάμα μου μουντό, σαν κάτι να 'θελα να πω μα δεν με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή για την πουτάνα τη ζωή
Που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα
Άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποιά μέρα θα πεθάνω
Και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά στου άδικου κόσμου
τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισσοροπία σταθερή για να προλάβω τη ζωή
όμως την πάτησα
Μόνο το άλφα και το χι στην σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι' αυτό το αχ και το γιατί όπου βρεθώ μ' ακολουθεί
και ας σαραντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
Κι εγώ στο δρόμο μου σκυφτός έκανα όνειρα
Έτυχε να ΄μαι απ' αυτούς που κολυμπάνε
στους αφρούς και στα λασπόνερα
Στάζει το αίμα της ψυχής σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιός νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή που μέσα μου αιμορραγεί
ποιός τη μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν έτσι ξεκίνησα
Δε με ρωτήσανε ζωή μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα
Ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα