Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδίς
ντουχιουντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που γιά δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυό του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεριανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μιά ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβύνει
στο ερηπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

τσικουδιά: ρακή, Κρητικό ποτό
ντουχιουντισμένος: αυτός που βρίσκεται σε περισυλλογή
οντάς: εσωτερικός υπερυψωμένος χώρος ξύλινης κατασκευής που επικοινωνεί με σκάλα με το κυρίως δωμάτιο
ζάλο: βήμα, βηματισμός

See also:
JustSomeLyrics
3
3.87
Evergrey In Search Of Truth Lyrics
Clint Black The Shoes You're Wearing Lyrics