Rodes & Eleftheria Arvanitaki Fobamai...den einai o kosmos sou aftos Lyrics

Είναι η νύχτα φυτευτή κι έχει ροή φωτείνη
είναι μουντό το πρωί κι είναι μια μέρα σκοτεινή
είναι μια ανάσα χρόνια κι ειν' η εποχή μια πνοή
κι είναι μεγάλη και αιώνια σα μια ρουφηξιά η ζωή

Κι είναι η γη στρογγυλή
κι όμως ο κόσμος αυτός είναι επίπεδος
κι ο νους από το φως είναι ταχύτερος πρώτος και καλύτερος
κάθε γιος Χριστός κάθε πόρνη Παναγιά
κάθε κόρη Αφροδίτη και κάθε μάνα ...
και με χάρη και μακάρι και κάθε εχθρός παλικάρι
κάθε πόλεμος αγώνας κάθε βήμα προσευχητάρι
κι είναι οι μπόμπες πεφταστέρια σ' αυγουστιάτικη βραδιά
κι είναι κοσμήματα ... κρεμασμένα στην καρδιά

(Φοβάμαι) πως δε θ' αντέξω την ομορφιά
(Κοιμάμαι) μα έχω τα μάτια μου ανοιχτά
(Θυμάμαι) τι μου 'χες πει μια νυχτιά
πριν ονειρευτώ να σιγουρευτώ
πως θα 'χω τα βλέφαρά μου κλειστά

Δεν είν' ο κόσμος σου αυτός είναι διαφορετι-
-κός, σου' χα πει μια νυχτιά θυμάμαι
Πώς ό,τι φαίνεται είναι αλλιώς κι ό,τι φτιάχνεις ο ουρα-
-νός, μια βροχή, μια φωτιά φοβάμαι

Έχει ένα κρύο πηχτό κι έχει ένα καύσωνα σκληρό
έχει ένα κόκκινο ουρανό κι έναν ήλιο μακρινό
μα εγώ χαμπάρι (κοιμάμαι) για τη μεγάλη στιγμή
που θα γίνουν οι πιο μπερδεμένες λέξεις αριθμοί
καθαροί κι οι ρυθμοί της φασαρίας μουσική
να 'σαι εκεί μου χες πει που βγάζουν όλοι οι προορισμοί
για να δεις δημιουργό την ανθρωπότητα (φοβάμαι)
καλλιτέχνη (φοβάμαι) την καθημερινότητα
συγκίνηση, φόβος κι αυτοεκτίμηση
βλέποντας νέους ζωγράφους να ξεπηδούν απ' τη διαφήμιση
κι από τους βρώμικους κόλπους της δημοσιογραφίας
ένα νέο κύμα λογοτεχνίας
απ' τις κατώτερες τάξεις φιλοσόφων παρατάξεις
κι απ' τις προνομιούχες κοινωνικές αναταράξεις
ένας δεύτερος ήλιος θα ρίχνει δεύτερες σκιές
καθώς θα σκάνε εκατό χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές

Δεν είν' ο κόσμος σου αυτός...

Ήταν τα λόγια σου γλυκά και τα φιλιά σου πικρά
τα ταξίδια μεγάλα τα φτερά σου μικρά
είχες φουρτούνα στα μάτια και μια πλημμύρα στην κόγχη
ένα σου χάδι δυο ζωές ένα σου ναι δυο όχι
βρήκα μια θάλασσα κρυφή ήπια μια θάλασσα στυφή
μου 'κανε δώρο ένα ξερόβραχο η ζωή
κι εγώ σ' αυτή μια τελευταία αναπνοή
κι ένα βυθό για κρεβάτι κι άνοιξα υδάτινο δρόμο
στο μονοπάτι του εφιάλτη
και μ' έβγαλε έξω απ' το μπουκάλι (φοβάμαι)
με μια ζάλη παστρικιά κι ένα βρώμικο μυαλό
πάλι (να 'μαι) στο ίδιο παιχνίδι ξανά
έγινε η σέντρα κι είχαμ' όλοι μας τα χέρια ανοιχτά

(Φοβάμαι πέσαν τα φώτα ξανά)
Έμεινα μόνος στο τσιμέντο με τα καθίσματ' αδειανά
κι έγινε το βλέμμα μου παράθυρο να το σκάσω απ' το παρόν μου
μα ήταν όνειρο μόνο

Μεθυσμένο τοπίο, ελευθερία

Δεν είν' ο κόσμος σου αυτός...